Filmy relacja ojciec-syn, prl, lata 70.

Głównym bohaterem tego serialu, ukazującego życie codzienne w latach 70. XX wieku jest Marian Szyguła (Wiesław Gołas) – kierowca w bazie transportowej PKS. Jest to po trosze naiwny, po trosze niezaradny życiowo facet, który jednak w sytuacji ekstremalnej potrafi zachować „zimną krew” i całkiem zgrabnie, a przede wszystkim uczciwie, wybrnąć z trudnego położenia. Głęboko wierzy, że mimo pomyłek życiowych wyjdzie w końcu na prostą (porzucił kiedyś syna i jego matkę), i tym chętniej gotów jest pomóc każdemu, kogo spotyka na swej drodze, mimo że sam na owej pomocy nie zawsze wychodzi dobrze. Każdy z odcinków opowiada o innych sprawach i jest okazją do poznania nowych bohaterów.

Jest sierpień roku 1980. W stoczni Gdańskiej rozpoczyna się strajk. Jednym z jego organizatorów jest Maciek Tomczyk syn Mateusza Birkuta. Władze radiokomitetu wysyłają na Wybrzeże redaktora Winkla, aby zebrał materiały na temat Tomczyka. Mają one posłużyć do spreparowania reportażu oczerniającego przywódców strajku. Winkel wnika w środowisko opozycji. Poznaje prawdę o życiu Tomczyka, spotyka ludzi, nie boją się głośno mówić o zbrodniach władzy ludowej. Zaczyna rozumieć, że w Polsce rzeczywiście można coś zmienić. Ale czy starczy mu odwagi, by przejść na stronę barykady?

Rok 1976. Na korytarzu gmachu Telewizji, Agnieszka - dyplomantka szkoły filmowej - przekonuje "ważnego" redaktora o potrzebie powstania filmu o Mateuszu Birkucie, przed laty przodowniku pracy, którego błyskotliwa kariera skończyła się nagle i niespodziewanie gdzieś około roku 1952. Po pertraktacjach dziewczyna dostaje wreszcie taśmę i niezbędny sprzęt. Rozpoczyna prywatne śledztwo, mające ustalić przyczyny sukcesu i upadku Birkuta.

Jedna z najzabawniejszych komedii lat siedemdziesiątych. Oto co potrafi się przydarzyć przeciętnemu Polakowi i Włochowi w ciągu 24 godzin. Rzecz dzieję się pewnego poniedziałku w Warszawie. Włoski przemysłowiec przyjeżdża do stolicy Polski w sprawach handlowych, lecz dyrektor centrali, który miał go podejmować tkwi uwięziony w windzie biurowca. Włocha zaś uroczyście witają Polacy, którzy czekają na zupełnie kogoś innego.